Bestaan Tweelingzielen?

Het klinkt zo aantrekkelijk: je tweelingziel, je zielemaatje. Iemand die bij je is en van je houdt door alle incarnaties heen. Die innige verbondenheid, het elkaar volmaakt begrijpen. Samen-een-zijn. Maar is het ook echt?

De eerste keer dat ik hem zag, was het alsof de bliksem insloeg. Ik had nooit geloofd in liefde op het eerste gezicht, maar nu was het er. We hebben de hele avond alleen met elkaar doorgebracht en om ons heen zinderde de energie. Ik voelde me opgetild, zo ontzettend levend.

En elke keer als we bij elkaar waren was het alsof ik dronken was van die intense energie. En toch werd het niks. Hij was kopschuw, had bindingsangst. We verloren elkaar uit het oog. Zagen elkaar weer, en het was precies hetzelfde. Een intense high gevolgd door een diep, diep dal.

Ik zie veel mensen tegenwoordig dit duiden als een tweelingziel ervaring. Het is niet de bedoeling dat het wat wordt, het is de bedoeling dat je groeit, daarom is die ander op je pad gekomen. Ik geloof er niet zo in. Want natuurlijk groei je van het doormaken van zo’n intens proces van loslaten en weer bij jezelf terugkeren. Maar is dit een tweelingziel? Of een ongezonde relatie? Wat ik ook hoor, is dat tweelingzielen elkaar vinden om bij elkaar iets hogers of iets diepers wakker te maken. Hm, werkelijk? Kan dat niet op een minder pijnlijke manier?

Drie keer ben ik van diezelfde achtbaan gegaan. En de derde keer vroeg ik mezelf eindelijk af, wat ik nou wilde van een relatie. En dat antwoord kwam als vanzelf: ik wilde iemand om samen een leven te bouwen. En dat was hij niet. Hoe het ook zinderde van de energie om ons heen, hoe ik ook naar hem toetrok, hij als persoon was niet iemand met wie ik dat kon.

Ik ontmoette iemand anders. Als wij samen waren zinderde het niet. Maar er was diepte, een vertrouwen. Een beeld van een diepe rivier tussen steile rotsen, die onvermijdelijk verder stroomt, wat er ook gebeurt. Dit had bodem. En op bodem kun je bouwen.

Later heb ik dit soort intense ervaringen van cliënten en anderen ook gehoord. Met de onvermijdelijke uitkomst. Eerst geloofde ik nog in het tweelingzielenverhaal. Het was zijn persoonlijkheid die niet was waar ik was. Maar op zielniveau waren we verbonden. En dus waren we tweelingzielen. Tot ik me realiseerde dat elkaar vinden op zielniveau maar niet als persoon helemaal niet uniek was.

Mijn vader en ik leken teveel op elkaar om een makkelijke relatie te hebben. Gecombineerd met zijn trauma’s van onder andere de oorlog gaf dat een relatie waarin we weliswaar veel van elkaar hielden, maar als personen elkaar niet veel te zeggen hadden. Op zielniveau waren en zijn we innig verbonden, ondanks dat hij al twintig jaar dood is.


Elkaar kennen uit vorige levens? Een van de mooiste uitspraken die ik ooit gehoord heb is uit de wicca: ‘to love, to recognise and to love again.’ En daar is nooit de implicatie geweest dat dat bij een persoon moet blijven. Want juist omdat je in groepen terugkomt, is er de voortzetting van heel veel liefde en vriendschap. Maar wat is het dan wel? Deze diepe, elektrische verbinding tussen mensen? Ik denk dat hier een oud patriarchaal patroon aangeraakt wordt.

In mijn eigen geval worstelde ik met mijn creativiteit, die hij als kunstenaar makkelijk en volledig leefde. Hij had bindingsangst. Bij mij is me verbinden heel natuurlijk en gemakkelijk. Bij cliënten zie ik dit ook terug. De een heeft volledig toegang tot een deel dat bij de ander verstopt en beschadigd is. Je gaat dan als het ware dat deel leven via je partner. Je kunt zijn in diens energie, waar jij diep naar verlangt, zonder je eigen pijn en blokkades aan te gaan.

Voor beide geslachten is dat een bekend patroon. Vrouwen mochten eeuwenlang hun ambities en talenten niet vrij laten stromen. Mannen moesten hun zachtere kanten en gevoelens onderdrukken.Vrouwen waren de muze, niet de kunstenaar. Ze waren degene die alle beslommeringen wegnam, zodat de uitvinder, de wetenschapper, de dokter, de politicus er niet door gehinderd werd.

In de astrologie is de maan vrouwelijk. Want zij weerkaatst het licht van de mannelijke zon. Dit idee komt van de Babyloniërs en als je kijkt naar hun cultuur zie je hoe vrouwen meer en meer uit het openbare leven geweerd werden en verbannen werden naar huis en haard. Terwijl van mannen verwacht werd dat ze daar hun sporen verdienden, talent of niet. Hadden ze het moeilijk? Stop het maar weg en bikkel door. Je bent de zon: straal dus. Wat een taak.

Als vrouw met talenten of ambitie buiten het gezin kon je die slechts uitleven via je echtgenoot of via je zonen. Als man was je enige ‘toegestane’ boosheid. Verdriet of pijn waren verkeerd, want gebombardeerd tot vrouwelijk. Dit patroon van indirectheid heeft diepe sporen nagelaten.

Talenten onderdrukken is voor vrouwen nog steeds makkelijk en ‘gewoon,’ Je wordt de spiegel, die de man laat stralen. Jouw leven draait om hem. Bij mannen zijn het dan ook vaak de gewonde kinderdelen die geraakt worden. Want waar de vrouw niet onafhankelijk en krachtig zijn mocht, moest de man. Altijd. Ook als jongetje wanneer hij er nog helemaal niet aan toe is. Twijfel? Angst? Verdriet? Stop het maar weg. Iemand die helemaal op jouw gericht is waarbij er een enorme warmte aan energie ontstaat is dan ook buitengewoon aantrekkelijk.

Geen wonder dat dit soort intense liefde geen stand houdt, want het is geen liefde tussen twee mensen die geïnteresseerd zijn in elkaar als persoon. Het is de werking van energieën waarbij de persoonlijkheden zelf op de tweede plaats komen, of zelfs nauwelijks in beeld zijn.

Maar is die ander nou in jouw leven gekomen om jouw die les te leren om je blokkades aan te gaan? Ik denk eerder, dat als je vatbaar bent voor een bepaald type gewonde mens, die talenten leeft die jij verstopt en omgekeerd, je samen in een zelfgemaakt ‘magnetisch’ energieveld belandt. Ja, daar kun je allebei heel veel van leren.
Maar het is wel een heel pijnlijk en onhandig proces omdat je je los moet maken van die ander terwijl je helemaal niet doorhebt waarom je zo naar hem of haar blijft trekken. Als je dat wel doorhebt kan het echte werk beginnen:

Wat ik me realiseer toen ik dit aan het schrijven was, was dat ik wel eerder zo intens verliefd geweest was. Alleen, dat bekroop me geleidelijk en was niet wederzijds. Ik denk zelfs niet dat hij het ooit beseft heeft want we hadden niet veel contact. Maar ik bleef erin hangen en moest mezelf dwingen om eruit te komen.

We zijn elkaar al jaren uit het oog verloren, maar toch bleef er ergens nog dat stukje verlangen zitten. En nu net stelde ik mezelf de vraag waar het nou echt om ging. Niet om hem als persoon, dat wist ik wel.

Zodra ik me opende voor de vraag wist ik het antwoord; ambitie. Hij was op een duidelijke manier ambitieus, maar wel een prettig mens. Terwijl ik uit een omgeving kom met een heel ambivalente houding naar ambitie. Mijn eigen ambitie helemaal in bezit nemen en de ruimte geven in plaats van mezelf tegen te houden was waar het om draaide. En zodra ik dat besefte, en de blokkade aanging, was het verlangen weg. Ik zit nu dus middenin het proceswerk. En er gaat weer een schil van de ui. En voor die andere schillen had ik hem niet nodig. Je bent dus niet afhankelijk van deze ene keer of deze ene persoon. Het leven blijft altijd kansen geven.

Pak je het deze keer niet, dan heb je nog mogelijkheden genoeg. En als het gaat om relaties? In een goede relatie leer en groei je samen. Omdat je allebei wilt bouwen aan dat leven samen, waarbij de ander veel meer dan een spiegel is. Misschien ben je zo wel echt elkaars zielemaatje.


Hooggevoelig, Hoogsensitief, HSP, Verbinden, Empathie, Tweelingziel
___________________________________________________________________________________
Gerry Damen
Ik werk al meer dan 20 jaar met hooggevoelige mensen. Tijdens het afronden van mijn universitaire studie beleidswetenschappen ontdekte ik dat mijn belangstelling meer bij mensen lag dan bij organisaties. Dat was het begin van een zoektocht in mezelf en langs de wereld van de beroepen. Ik heb onder andere gewerkt met (ex-)-psyciatrische patiënten en (ex-)gedetineerden. Ik raakte er steeds meer van overtuigd dat mensen niet in stukjes op te delen zijn en zocht naar opleidingen die mijn visie steunden en hielpen onderbouwen. Mijn basis is het energiewerk. Ik ben aurahealer en aurareader. Sjamanisme hielp mij de mens te zien als onderdeel van een bezielde omgeving maar ook als verbonden met de lijnen van de voorouders. Bij NLP leerde ik psychologische onderbouwing van wat ik voelde en waarnam en het omzetten daarvan in praktische coachingstechnieken. Ik ben al een aantal jaar NLP-Master. De volgende stap in mijn ontwikkeling is het mediumschap. Hier volgde en volg ik diverse trainingen om mijn verbinding met de onzichtbare werelden verder uit te bouwen. Voor mij altijd met het doel om wat ik leer hier op aarde in te kunnen zetten.
https://hagetessa.nl/

Gerelateerde artikelen

Reacties

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

  1. Leuk en interessant om ook eens een ander standpunt te lezen. Benieuwd hoe @Nicole @soultosoul @Dhyan en @Joseph dit ervaren (jouw schrijven hierover).