De liefde waard
Ontvangen is geven.
“Durf ik wel te ontvangen?” Een vraag die mij bezig hield toen ik besefte dat ik altijd gezorgd heb voor anderen. Ik weet het, hoogsensitieve personen zijn bijzonder goed in het scannen van de omgeving. Evenals haarfijn aanvoelen wie wat nodig heeft, wanneer en hoe. En vervolgens daar ook naar kunnen handelen. Als dit van kinds af aan ingezet is, wordt dit soms een overlevingspatroon. Je mag bestaan bij de gratie van zorg voor anderen. En je zal ook merken dat anderen dit heel fijn vinden van je. Voor je het weet ontwikkel je ook nog een helper-syndroom waaruit je gevoelens van eigenwaarde en bestaansrecht haalt. Zorgen zijn we goed in en zelfzorg moeten we vaak nog leren. Soms op de harde manier, door bijvoorbeeld tegen een Burn-Out aan te lopen. Maar, mag je ook bestaan zonder te moeten geven of presteren? Is jouw mooie zijn hier niet eigenlijk al voldoende?
Geven tot de laatste druppel
Zorg geven is fijn, maar zorg ontvangen ook en is dat wel in balans?
Door ziekte ben ik mij weerlozer gaan voelen. Het is een geluk bij een ongeluk want nu pas snap ik dat ik altijd bezig was met de ander. Iemand staat per definitie altijd op een hoog plan bij mij en ik gun iedereen het allerbeste. Maar ikzelf dan? Gun ik mijzelf ook liefde, zorgzaamheid, betrokkenheid en het gevoel dat ik niet alles alleen hoef te doen? Ik heb bewezen dat ik mijn eigen verantwoording draag, veel alleen kan. Ook ben ik streng voor mijzelf en vind ik dat ik niemand tot last mag zijn. Maar ziekte maakt eerlijk en duidelijk hoe het gesteld is met de input en output. Energiegevers en energievreters. Maar ook de schrikbarende ontdekking dat ik zelf soms iets nodig heb.
Allerlei oordelen passeerden de revue in mijn hoofd. “Ben ik geen egoïst als ik iets nodig heb? Of een last?” Het is bijna ondenkbaar dat ook ik behoeften mag hebben. Zeker nu ik zo op de helft van mijn leven zit en ik de schamele balans opmaak. Een “midlife lament” dringt zich aan mij op: “wat wil ik nog, wanneer is het mijn tijd?”
Behoeften
Behoeften. Het is iets waar ik doorgaans allergisch van ga stuiteren of hard voor wegren. Bij mezelf en een ander. Door mijn verleden als KOPP-kind ben ik behoeften gaan zien als iets wat een ondraaglijke druk legt op de ander. Als een drenkeling die je mee de diepte in trekt in een oneindige donkerte. Ook in relaties knap ik er vaak op af. Erger nog, ik sta het gevoel van nodig hebben mijzelf niet eens goed toe. Geven is immers zoveel makkelijker. Met geven ben je meer “in controle”. Maar wat kan ontvangen je leren? Kan het in plaats van een gemis, ook liefde zijn jezelf dit te gunnen?
Meer en meer begrijp ik dat we allemaal basis behoeften hebben, zoals omschreven in de Maslow Piramide. Voedsel en een dak boven je hoofd zijn basis behoeften. Maar net als ademhalen zijn liefde, aanraking, zorg en waardering essentieel om te kunnen(over) leven.
Daar is dus helemaal niets mis mee. Maar van iets nodig hebben kan je wel gekwetst worden of je weerloos voelen. Zeker als het niet beantwoord wordt, het uitblijft of zelfs afgewezen wordt.
“Alles van waarde is weerloos “ ~ Lucebert
De liefde waard
Het valt me op hoe vaak ik lees: “ Ik heb alles compleet, ik mis alleen nog die ene.”
Het is blijkbaar belangrijk dat we aan de ander laten zien dat we eigenlijk niets nodig hebben, zelfstandig zijn en alles op orde hebben. Of de opmerking: “ Ik moet eerst aan mijzelf werken.” Hoe legitiem dat ook vaak is, het kan ook een obstakel vormen en de liefdes stroom blokkeren in je leven. Als we dan eindelijk geheeld zijn, af, succesvol, probleemloos gescheiden, alles voor elkaar hebben… alleen dán zijn we de liefde waardig! Of toch niet? Heeft de grond waarop je loopt je niet al liefdevol en weerstand loos ontvangen?
Kwetsbaarheid
Een hand rijken aan iemand in nood, hoeft niet te betekenen dat iemand je mee de diepte in trekt. Sterker nog, het kan iemand de juiste zet geven om iets prachtigs te mogen ervaren: het kado van ontvangen! Daardoor is groei mogelijk. De grens zit denk ik bij: begrijpt iemand dat hij/zij zelf verantwoordelijk is? Is het niet juist een teken van medemenselijkheid dat iemand even klein kan zijn bij je?
Er zit een wezenlijk verschil tussen hen die hun behoeften op jou projecteren en hen die weten dat de ware liefde van binnen zit en toch je soms even nodig hebben.
Er is een wezenlijk verschil tussen hen die hun hart uitstorten in de automatische veronderstelling dat jij de klikobak bent van hun emoties, en hen die in dankbaarheid hun tranen bij je laten zien.
Ontvangen is ook geven. Écht kunnen ontvangen is de ander een kado geven van jouw kwetsbaarheid.
Een vrouwelijke dominee schreef ooit een gedicht voor me die ik tot de dag van vandaag koester:
“ Even zag ik de lichten van je ogen, toen je ze weer neersloeg. Geven is Godvergeten onderuitgaan, geven is jezelf terugvinden in de ogen van een ander.”
Rixte
__________________________________________
HSP, HOOGSENSITIEF, HOOGGEVOELIG, HOOGBEGAAFD, SENSITIEF, HSP, RELATIES, LIEFDE
________________________________________
Rixte (’77) is hoogsensitief, HSP coach i.o en twintig jaar werkzaam met hoogsensitieve personen op het gebied van vriendschap en relatie. Psychologie, Filosofie en levensbeschouwing zijn haar inspiratiebronnen.
Na het lezen van je stuk, vraag ik me af wat de definitie van een egoïst is en waar de grens ligt tussen gezonde autonomie en narcisme. Tenminste, dat is iets wat bij me opkomt na het lezen. Welke overtuigingen hebben hun wortels in het egoïsme en hoe zijn deze ontstaan? Voor mij vormt egoïsme een struikelblok wanneer ik mij wil onttrekken aan een sociale gelegenheid die niet bij me past. Hoofd en lichaam komen dan met elkaar in de clinch en er ontstaat spanning in het lichaam; de energie kan niet weg.
De mate van aanwezigheid van zelfzorg en persoonlijk leiderschap bij een ander is vaak de graadmeter of de energie tussen ons stroomt, of dat ik andermans energie als een soort hulpverlener opzuig.
– Misschien is het wel egoïstisch als ik mezelf belangrijker maak dan een ander door zijn of haar gevoelens en energie over te nemen?
– Misschien wel het meest egoïstisch als ik voor mijzelf kies en toch naar die sociale activiteit ga?
De grens tussen gezonde autonomie en narcisme zit denk ik bij mensen die alleen service to self zijn en anderen alleen gebruiken voor hun eigen doeleinden. Zelfzorg is natuurlijk geen egoïsme.
Zeker niet als je ook prima in staat bent tot wederkerigheid. Maar inderdaad, het is vaak aangeleerd. Egocentrisme is natuurlijk weer wat anders en die twee worden ook vaak door elkaar gehaald.
Ik weet eigenlijk niet of het egoïstisch is gevoelens over te nemen, soms gebeurd het zomaar, ongevraagd.
Misschien wel als je ermee aan de haal gaat. ( mijn moeder kan met haar empathie soms ineens ook pijn krijgen ergens als ik dat heb, maar er dan vervolgens ook aandacht voor vragen… dat is minder fijn.😉)
Ik vind het wel interessant om egocentrisme en egoïsme beter gedefinieerd te zien inderdaad.
Wauw Rix!
Wanneer komt jouw boek of bundel uit?
Ik meen het! Je hebt enorm veel schrijftalent! No pressure, maar ONTVANG alsjeblieft wel dit welverdiende compliment, van hart tot hart, van ziel tot ziel. ♡☆♡☆♡
En deze zin: Er is een wezenlijk verschil tussen hen die hun hart uitstorten in de automatische veronderstelling dat jij de klikobak bent van hun emoties, en hen die in dankbaarheid hun tranen bij je laten zien.
En dan m.n. het woordje klikobak, vind ik zowel een schot in de roos als hilarisch.
Hou van jou lieverd. En ik ben hartstikke trots op jou dat je zo bent gegroeid.
<3 Likewise you!<3 Bedankt. Ik heb inderdaad gemerkt dat ik het verschil ben gaan voelen in mensen die delen en mensen die storten. Op het eerste gezicht lijkt het soms hetzelfde, iemand verteld een moeilijk verhaal, deelt zijn/haar gevoel en dan ben je er voor zo iemand. Maar als het goed gaat hoor je niets, en het blijkt dat dit persoon dit verhaal eigenlijk overal te pas en onpas en ongevraagd deelt. Dan noem ik het storten. (hence the klikobak:P) Soms moet het ook even eruit, maar het verschil zit denk ik in: deel je omdat je wilt coreguleren en verder groeien? Od deel je omdat je hecht aan je eigen verhaal en de ander eigenlijk niets kan bijdragen aan de groei. Ik zou het nog beter willen verwoorden want het is een gevoel, dat moeilijk uit te leggen is. Maar Hoogsensitieve personen hebben een goede intuitie en ik denk dat ze het verschil kunnen aanvoelen. Ik voel me ook niet leeg als iemand even "klaagt", van zich afdeelt, in tranen uitbarst als ik weet dat iemand het zelf draagt en iemand mij in vertrouwen neemt. Maar wel, als ik merk dat het alleen maar slachtofferschap bevestigend is en het niet ten doel heeft: groei. Love you too!
Mooi artikel, herkenbaar. Praktisch een andere houding / gedrag gedrag aannemen vind ik wel een uitdaging. Een balans vinden in kwetsbaar/eerlijk m’n situatie opschrijven op een site zo als deze en toch aantrekkelijk genoeg zijn om interesse te wekken is nog al wat. Iedereen zoekt iemand om bij op te bloeien, samen beter zijn dan alleen. Maarja…
Bedankt voor het delen Rixte.
Hoi Niels, Bedankt voor je reactie en excuses voor mijn late reactie.
IK begrijp het zeker, je kwetsbaar opstellen is moedig, maar niet iedereen ziet dat helaas zo. We hebben allemaal het recht om tot volledige bloei te komen en hoe fijn is het als dat kan. De praktijk is inderdaad met veel vallen en opstaan. Het is een “package deal “. We hebben natuurlijk twee kanten. Uiteraard is het mooi de ene kant duidelijk neer te zetten en het beste plaatje te verkopen, maar bij HSP’s is het zo dat ze daar ook wel vaak doorheen kijken en eerlijkheid over het algemeen ( zeker niet altijd) toch meer gewaardeerd wordt.
Iemand die eerlijk naar zichzelf kan kijken en daarover open is, kan ipv. afwijzing, soms juist interesse ontvangen. Zo iemand getuigt van moed, zelfreflectie en openheid.
Het is mooi als we elkaar kunnen ontmoeten voorbij de plaatjes.
liefs,
Rixte
Een hele mooie tekst, dank voor het delen.
Zo kwetsbaar opstellen om hier iets neer te zetten over je eigen gevoel, daar heb ik geen woorden voor.
Dank je wel voor dit stukje inspiratie voor mij.