2021: Nieuwe bruggen bouwen

Lieve leden,
We wensen jullie voor 2021 alle warmte en liefs en dat jullie wensen uit mogen komen! <3

2020 begon hier niet zo goed. Met een fikse ruzie het jaar in en daarna nog optreden. De doorgelopen mascara snel weggeveegd en de pijn omgezet in motivatie om meer te zingen vanuit het hart. Dat het thema van de feestavond “Roaring Twenties” was, was natuurlijk niet voor niets. Maar we wisten toen niet wat we nu weten.

Toen, op 6 januari overleed mijn oma van 99 jaar aan een hartstilstand. Wij bezochten haar nog met kerst 2019 en ze was net hersteld van een flinke verkoudheid. Achteraf, hoe vreemd het ook klinkt ben ik dankbaar dat ze 2020 niet heeft hoeven meemaken. Ze zou het niet begrepen hebben. De oorlog had zijn sporen nagelaten en ze was haar leven lang bang geweest. In het verzorgingstehuis voerde ik haar een advocaatje en tussen haar geestelijke on en offline zijn zei ze plots: “Ik ben in vrede, mijn basis gevonden, beetje laat maar toch..” Ik prijs me gelukkig dat ik haar heb kunnen zien en afscheid heb kunnen en mogen nemen van haar. Te weten dat ze in vrede was verzachtte de pijn en deed me beseffen dat het nooit te laat is vrede te vinden, wat je ook hebt meegemaakt.

In maart begonnen de Roaring Twenties pas goed voor ons allen! Met shock en ontsteltenis heb ik net als jullie het nieuws gevolgd en met verbijstering gekeken naar de het gekkenhuis waar we in terecht kwamen. Een slechte film die niet ophield.

Niet alleen heb ik mensen een angst in zien bewegen waar ikzelf net uit aan het komen was na 20 jaar, maar ook mensen verdeeld zien worden. Maar zag ik ook waartoe mensen in staat zijn in crisis situaties. Van het lage tot het meest hoge potentieel. Mens en natuur tot rust zien komen. Crisis betekent ook mogelijkheid. Zelf werd het mij in maart ineens duidelijk. Het was een soort grote aha-erlebnis die alles samen bracht. Datgene wat ik geleerd had, wat ik ervaren had, zelfs de trauma’s en pijn, alles klopte en paste ineens in het geheel overzicht van mijn leven. Duidelijker dan ooit werd het voor mij dat alles in dienste moest staan van het hogere en van die éne zin die tot me kwam: “Waarborgen van de menselijkheid”.

In welke vorm dat gaat komen weet ik niet precies maar ik weet wel dat Sensitives daar o.a. een onderdeel van is. Want empathie en begrip zijn nu waarden die we keihard, of nou ja, eigenlijk juist zacht moeten gaan inzetten. Menselijkheid is ook ons grotere potentieel leven en de geboortepijnen van een nieuwe tijd te ervaren en doorheen te bewegen. Mensen de hand te rijken, of je nou voor of tegen hun mening bent. De poel van meningen te overstijgen en ons niet verliezen in het gepeupel en het kleine gevecht. Maar empathie en medemenselijkheid behouden over alle verschillen heen. Daar ligt een enorme uitdaging.

Mijn gevoel verteld me dat dit jaar mogelijk de scheidslijnen nog zichtbaarder gaan worden en dat het daarom nog belangrijker is niet mee te doen aan ‘Divide et Empera’ maar in onze waarheid en liefde blijven, dichtbij onszelf, dichtbij de menselijkheid. Ikzelf put zelf veel kracht uit de Bijbelse zin: “De zachtmoedigen zullen de aarde beërven” En zal ik blijven verbinden en bruggen bouwen. Je gelooft het misschien nog niet maar sensitief en empathisch zijn is van enorm belang nu. En ik richt me op een toekomst en samenleving waar er meer ruimte en respect zal gaan komen voor deze eigenschap. Die toekomst schrijven we nu samen.

Jullie zijn mijn helden! De zachtmoedige strijders van onze menselijkheid. Misschien alleen al door dit jaar gewoon toe te mogen geven aan je eigen hoogsensitiviteit. Zodat wij de lichtdragers mogen worden voor onszelf en de vonk mogen doorgeven. Wij kunnen het verschil maken in het kleine en het zachtaardige.

Met liefde,
Rixte