Einzelgänger

De waardevolle voordelen van er níet bijhoren.

4 jaar oud moet ik geweest zijn toen het overweldigende geschreeuw op het kleuter schoolplein, de drukke bewegingen en prikkels, me deden besluiten neer te ploffen op de rand van de zandbak in een hoekje groen. Van daaruit kon ik alles overzien en aanschouwen terwijl mijn klasgenootjes gillend en uitgelaten langs kwam stuiven met emmers, karren en leidsels. Ook de sinterklaasfeesten met luid gejoel en rondvliegend snoepgoed, over elkaar duikelende grijpgrage handjes maakten dat ik me toch anders voelde.

Het is niet het me niet leuk leek, ik wilde juist graag meedoen, maar ik had meer tijd nodig. Tijd om alle prikkels te verwerken en te kijken wanneer het mijn beurt was om in te springen of aan te haken in het spel. Ik wachtte af en keek de spreekwoordelijke kat uit de boom. Ik was verlegen en blijkbaar introvert, al besef ik nu dat mijn introversie vooral was ingegeven door een overweldigende wereld aan prikkels en ik gewoon rust en ruimte nodig had om naar buiten te komen. Maar dat moment bleef uit. De wereld leek te snel te gaan en als ik een zee van ruimte zocht viste ik achter het net.

Door de jaren heen bleef dit gevoel hangen. Altijd afwachtend, maar bovenal was er nog iets anders aan de hand waarin ik merkte dat mijn manier van zijn ging botsen. Ik doorzag de maskers, de spelletjes, voelde dubbele boodschappen en onderliggende tendensen die niet uitgesproken werden. Bovendien was ik ergens nog in de naïeve overtuiging dat men dit wel graag wilde horen. De weerstand die ik hierop kreeg was variërend van ontkenning tot uitsluiting en erger.

Waar het begon als een simpel “Ik heb nog wat tijd nodig” eindigde het al snel in systematisch pesten. Vaak verhuizen versterkte dit en moest ik veelal opnieuw beginnen met vrienden maken. Van een afwachtende houding tot een terugtrekkende en zelf beschermende beweging verder de introversie in. Het werd steeds moeilijker nog spontaan te zijn en mij veilig te voelen. Het werd overleven en ik moest vaak huilen, wat de afstand nog verder vergrootte. Een vicieuze cirkel van verlangen erbij te horen en wantrouwen. Uitreiken en terugtrekken. Mezelf te kunnen zijn of geaccepteerd te worden.


Ergens rond mijn 18e kwam de ommekeer. ‘Als ik er dan toch niet bijhoor, dan heb ik ook niet de groepsdruk om met alles mee te hoeven gaan. ‘Ik leerde trouw te worden aan mijn eigen gevoel en intuïtie, al ben ik daar nu nog soms mee bezig.
Deze vroege ervaringen met niet mee kunnen doen branden diepe groeven in een kinderziel en creëren een diep wantrouwen jegens anderen en versterken het gevoel van onveiligheid waarop de interne prikkeling overuren draait met als ironisch gevolg? Nog meer overprikkeling.

Zelf, heb ik me altijd afgevraagd waar de lijn ligt tussen hoogsensitief zijn en trauma en de relatie tussen beide. Veel HSP’s zijn gepest op school, maar lang niet iedereen had een onveilige jeugd thuis of op school. Dus zijn er zoveel verschillende HSP’s als dat er mensen zijn. Al denk ik dat het je ‘anders’ voelen wel bij velen een beetje blijft op de achtergrond, en weer anderen maken daar juist hun kracht van.
Ik opereer nog steeds graag aan de zijlijn of gebruik de vogelvlucht blik, overzie en analyseer de situatie van een afstand of bevind me juist diep onder de zeespiegel van onze menselijke emotie op zoek naar de onderkant van de ijsberg.

Al diepzeedenkend en mijmerend in de vertraging neem ik mijn tijd om alles te kunnen processen.
Ik merkte dat de zwaktes ineens een kracht werden. Durven alleen te staan en er niet bij horen begon een waardevolle vrijheid te worden. De pure vrijheid om alleen te staan, maar ook juist wel ergens in vrijheid bij te kunnen en mogen horen.
Ik ben onwijs dankbaar voor de vele gevoelige mensen die ik ontmoet heb de afgelopen 20 jaar.
Vreemd genoeg, voelde ik me bij hen nooit een buitenstaander. Door de uitwisseling van ervaringen besefte ik nog dieper, we waren samen een beetje alleen.

Onderstaand een inspirerende video van Einzelgänger over dit thema.

https://www.youtube.com/watch?v=mDGOZWp5iGk

Dhyan




Gerelateerde artikelen

Reacties

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

  1. Jee Dhyan , wat mooi geschreven ! Poe hee !
    Diepzeedenkend , pik ik er nu toch maar even 1 zin uit :
    “ Ik leerde trouw te worden aan mijn eigen gevoel en intuïtie, al ben ik daar nu nog soms mee bezig.“
    Ik durfde daar niet op te vertrouwen zelf , maar gaf al jaren anderen de zin mee, die ik geleend heb en nooit terug gegeven :
    “ Let your soul be your pilot “ ;
    “Ik leerde trouw te worden aan mijn eigen gevoel en intuïtie, al ben ik daar nu nog soms mee bezig. “ Ik ben daar vrijwel dagelijks mee bezig en durfde nog niet eens zo lang geleden daar niet op te vertrouwen .
    Hier nog een einzelgänger, niet gepest maar vaak de aansluiting niet vinden en toch heel lang blijven proberen . Daar heb ik ook een stukje over geschreven en morgen ga ik zoeken waar het is:.