Horen met je hart

Je hart is een spreekbuis en gehoororgaan als het ware. Het kan spreken en verstaan.
Maar verstaan we de kunst van het luisteren nog wel? āHoren doe je met je orenā zeggen ze. Maar is dat eigenlijk wel zo? Zitten we niet vaak al in ons hoofd? Of halverwege iemands zin al op de wipstoel om onze mening, advies, oordeel of gevoel te geven? Is onze concentratie in het tijdperk van Shorts, Reels en Tiktokās eigenlijk nog wel voldoende om iemand, of belangrijker nog, onszelf te horen? Een veilige ruimte van ZIJN te scheppen waar alles mag bestaan, in en buiten ons?
OMA
Onlangs deelde ik een inzichtgevende ervaring. Het was geen vraag, geen hulpkreet, geen uitnodiging tot discussie. Al snel kwamen er wat (spirituele) meningen tussendoor. Waarom dit gebeurd zou zijn en wat de ander bedoeld zou hebben en wat ik te leren had hiervan. Op zich is het fijn om nieuwe invalshoeken te zien en te leren van elkaar. Maar zou dat niet op uitnodiging moeten gebeuren? āLaat oma thuisā zeggen ze in de coaching. (Oordeel, Mening, Advies) En we kennen allemaal de bekende āNIVEAā wel. (Niet Invullen Voor Een Ander) Maar in de praktijk blijkt dit nog best lastig.
Het zou al helpen wanneer men vraagt: “Mag ik delen wat ik erbij voel?” Of je zin te beginnen met: “In mijn ervaring/beleving voel ik dat….” Het bij jezelf houden schaadt niet. Maar een mening opleggen wel.
Zeker als het andermans beleving ondermijnd.
Ook ik heb dit vaak gedaan met de beste intenties en zie nu pas dat het niemand werkelijk gediend heeft. Als hoogsensitief persoon kun je je zo goed inleven dat het verhaal van een ander ook hard binnen kan komen. We voelen zo mee dat we soms letterlijk pijn van een ander ervaren. Soms zelfs even versmelten met iemands verhaal. Het is belangrijk je eigen centrum en begrenzing in de gaten te houden door bv. Een hand op je zonnevlecht of buik te plaatsen. Dit kan werken. Maar als we aan het vechten zijn ons af te sluiten, horen we de ander ook minder goed. Waar zit het balans tussen horen met heel je wezen en zelfbescherming?
Het in stilte ZIJN bij iemand anders zijn of haar ervaring is soms het mooiste cadeau dat je kunt geven.
Moet je iets doen?
Ik ken het ongemakkelijke gevoel wanneer iemand een pijnlijke ervaring deelt. Wanneer er tranen over iemands gezicht lopen en je eigenlijk meteen wilt troosten, zakdoeken brengen, woorden van steun wilt geven en mooie wijsheden wilt plaatsen waar iemand kracht uit kan putten. Het in stilte ZIJN bij iemand anders zijn of haar ervaring is vaak het mooiste cadeau dat je kunt geven. Maar ook soms een behoorlijke opgave. Laat staan het ZIJN bij onszelf en wat wij zelf ervaren op dat moment. Want zit dat er niet eigenlijk onder? Spiegelt de ander niet een beetje onszelf? Kunnen we onszelf eigenlijk wel horen en aanvaarden in alles wat zich aandient? Doen we niet te veel eigenlijk? Hierin zit voor mij de kern van de basisbehoefte om echt gehoord en gezien te worden. Ontvangen worden in jouw waarheid van dat moment, zonder kunstgrepen en wijze lesjes. Of was dit ook een onbedoeld lesje? Zo zie je maar, niets menselijks mij vreemd. š
Ongemak ervaren
Deze lesjes, hoe lief bedoeld ook grenzen in sommige gevallen soms aan toxische positiviteit of spiritual gaslighting. Niet met onaardige intenties, juist niet. Maar wat is er mis met je even ongemakkelijk voelen bij een situatie? Te luisteren naar wat er gebeurd? Te leren dat ongemak ook plaats, tijd en ruimte heeft?
Hoe meer ik leer zitten met mijn eigen pijn, ongemak, schaamte, machteloosheid etc. Hoe meer ik een ander kan ontvangen in waar hij/zij zit. Hoe meer ik het vermogen ontwikkel om echt te horen en ontvangen met mijn hart. Maar in werkelijkheid is dit voor mij een voortdurende leerschool waar ik nog wel even zoet mee ben.
Ergens op de grens van willen ingrijpen en laten gebeuren trilt er iets van binnen, voelt het eng en onwennig en tegelijk ook alsof daar een vulkaan aan levensenergie zit. Trillend, maar zo nieuwsgierig naar het ongemak en wat daarachter ligt. Is dat wat overgave is? Ik zal het aan mijn hart vragen en luisteren tot ik het horen kan.
Rixte
HSP, Hoogsensitief, Toxische Positiviteit, Relaties, Vriendschappen, Hoogbegaafd, Hooggevoelig, Zen, ZIJN, Luisteren, Hart, Spiritualiteit, Spiritual Gaslighting, Overgave
___________________________________________________________________________
Rixte (ā77) is hoogsensitief, HSP coach i.o en twintig jaar werkzaam met hoogsensitieve personen op het gebied van vriendschap en relatie. Meditatie, Psychologie, Filosofie en levensbeschouwing zijn haar inspiratiebronnen.
š