HSP en innerlijke ruimte

HSP en innerlijke ruimte

Elk gezin heeft energetische patronen. Als kind kom je erin terecht en omdat dit is hoe je het leven kennen leert, is je eigen gezin je normaal. Hoe gezond de patronen zijn? Dat hangt er maar vanaf. De patronen waar je tegen aanloopt zijn degenen die niet bij je passen, of ronduit ongezond voor je zijn. Maar dan? Doorhebben dat er iets niet klopt is de eerste stap. En alles moet ergens beginnen. Binnen het gezin waarin ik opgroeide was het patroon van ruzie maken tussen mijn ouders voor mij heel ongezond. Net als de manier waarop mijn moeder probeerde om mij haar patroon van daarmee omgaan aan te leren.

Twee onacceptabele opties

Mijn moeder probeerde me te leren om ‘de wijste te zijn.’ Als zij en mijn vader ruzie hadden, gaf zij toe omwille van de lieve vrede. Hij kon niet toegeven, dus deed zij het en noemde dat wijsheid. Wat ik zag: de grootste bek krijgt zijn zin. Het leek me gezond nog wijs. Het voorbeeld dat ik kreeg was je zin doordrammen versus toegeven om het gedram te laten stoppen. Beiden vanwege verschillende redenen ongezond. Maar hoe dan wel? En wanneer dan wel?

Pick your battles, is een Engels gezegde. Maar dan zit je wel meteen in het gevecht. Terwijl ik juist op zoek was naar hoe te zijn zonder ervoor te hoeven vechten.

Voor mij begon het met het energetisch neer leren zetten van mijn eigen ruimte. Ofwel, de grens van mijn aura vaststellen. En me centeren in mezelf. In mijn onderbuik, waar mijn levenskracht zetelt. Daardoor begon ik steeds duidelijker te voelen waar ik begon, en waar de rest ophield. Hoe meer ik in mijn lichaam kwam, hoe meer ik begon te herkennen waar ik mezelf opgaf ten behoeve van de ander omwille van in mijn geval veiligheid. Maar ook waar ik onterecht niet wilde wijken.
Het eerste was makkelijk te duiden: pleasen, om harmonie, om aardig gevonden te worden, om zo veilig te zijn.

De andere kant van dezelfde medaille

Maar mijn drammerige kant had net zo goed met veiligheid te maken: Als ik niet goed in mezelf zat, mijn grenzen, en nog belangrijker, mijn centrum niet goed kon voelen, werd mijn zin doordrijven een soort van vervanging daarvoor. Mijn drammerigheid had eigenlijk altijd te maken met feiten. Met dingen die ik wist. Met hoofd-dingen. Dat was mijn gebied. Daar lag mijn veiligheid en mijn zekerheid.

Doorgronden bij mezelf en daardoor de ander begrijpen

Door dit patroon bij mezelf te doorgronden, ging ik meer van mijn vader begrijpen. Mijn vader heeft een heleboel meegemaakt. Als dwangarbeider in de oorlog, als onderduiker en daarna in een slecht geëindigd eerste huwelijk. Hij was een geweldige, creatieve, gevoelige man. Maar ook een wandelt brok spanning, vol van onderdrukte emoties. Zijn zin krijgen en gelijk krijgen waren voor hem een manier om de ruimte te creëren die hij van binnen niet had. En om trouw aan zichzelf te zijn, om niet op te geven wat belangrijk was. Omdat hij niet kon voelen waar hij zichzelf was kwijtgeraakt en waar hij zichzelf had weggegeven.

Mijn vader, een van de meest hooggevoelige mensen die ik gekend heb, had vaak helemaal niet door dat hij over anderen heenwandelde. Omdat hij zoveel van zichzelf wegstopte, de enige manier die hij had om met al dat trauma om te gaan. En dus was niet toegeven, altijd gelijk willen hebben voor hem een manier om zo wel vorm en bestaan te hebben. Het niet met hem eens zijn, tastte hem in zijn zijn aan, en dat zijn was al zo vreselijk beschadigd, dat kon niet veel meer hebben. Ik zag gelukkig als tiener al in, dat dit geen goed voorbeeld was. Maar hoe dan wel?

Ik realiseerde me toen dat ik ongelijk moest leren toegeven. En dat vond ik heel erg moeilijk, want mijn identiteit was zo verbonden met wat ik wist, en ik had zo’n afkeer van wie ik was, dat geen gelijk hebben de grond onder mijn voeten wegsloeg. Precies zoals bij mijn vader, hoewel ik de diepere reden achter het altijd gelijk willen hebben nog helemaal niet doorhad. Rationeel wist ik echter, dat ik natuurlijk niet alwetend was. En dus moest ik van mezelf door de zure appel heenbijten en had ik dat ongelijk erkennen maar te leren.

Het is in mij

Het werd wel een stuk makkelijker toe ik energiewerk ontdekte. Dat hielp me in mijn lichaam te komen en daar blij mee te zijn. Ik leerde compassie met mezelf en mijn patronen. Het opruimen van de schade van jaren gepest worden, bracht me bij mijn eigenliefde en mijn eigenwaarde. Mijn waarde was en is niet langer afhankelijk van wat ik weet. Ik heb het niet meer nodig om gelijk te hebben om op deze manier ruimte en bestaansrecht te hebben. Ik heb bestaansrecht en ik heb alle ruimte die ik wil in mezelf. En als ik die niet heb, dan ligt het aan mij en is het aan mij om haar in mij te vinden. Want ik weet dat ze er is. Ook waar ik haar nog moet ontdekken.

HSP, HOOGSENSITIEF, COMPASSIE, RUIMTE, EIGENLIEFDE
_____________________________________________________

_{Gerry Damen
Ik werk al meer dan 20 jaar met hooggevoelige mensen. Tijdens het afronden van mijn universitaire studie beleidswetenschappen ontdekte ik dat mijn belangstelling meer bij mensen lag dan bij organisaties. Dat was het begin van een zoektocht in mezelf en langs de wereld van de beroepen. Ik heb onder andere gewerkt met (ex-)-psyciatrische patiënten en (ex-)gedetineerden. Ik raakte er steeds meer van overtuigd dat mensen niet in stukjes op te delen zijn en zocht naar opleidingen die mijn visie steunden en hielpen onderbouwen. Mijn basis is het energiewerk. Ik ben aurahealer en aurareader. Sjamanisme hielp mij de mens te zien als onderdeel van een bezielde omgeving maar ook als verbonden met de lijnen van de voorouders. Bij NLP leerde ik psychologische onderbouwing van wat ik voelde en waarnam en het omzetten daarvan in praktische coachingstechnieken. Ik ben al een aantal jaar NLP-Master. De volgende stap in mijn ontwikkeling is het mediumschap. Hier volgde en volg ik diverse trainingen om mijn verbinding met de onzichtbare werelden verder uit te bouwen. Voor mij altijd met het doel om wat ik leer hier op aarde in te kunnen zetten.
https://hagetessa.nl/}