Huilen na een vrijpartij

post-sex funk!

Huilen wordt over het algemeen nog steeds gezien als een reactie op verdrietige en angstige emoties, zoals het wenen na een liefdes- of vriendschapsbreuk, het verliezen van een dierbare, het fysiek pijn lijden, in paniek zijn, zich in een dreigende situatie bevinden, etc. In tranen uitbarsten na een zalige vrijpartij met je geliefde is in deze optiek dan ook een heel vreemd antwoord. Volgens de medische wetenschap is er een logische verklaring voor deze “ongewone” reactie. De meest gekende theorie is de Post-sex blues of de Postcoïtale Dysforie (PCD). Ze wordt veroorzaakt door een hormoonschommeling tijdens en na de seks, namelijk de val van endorfine (het gelukshormoontje) en het vrijkomen van prolactine, die in verhoogde vorm voor somberheid en neerslachtigheid kan zorgen. Kunnen we de wetenschap hierin gelijk geven en de medische uitleg volgen? Of is het correcter deze golf van lichamelijke stofjes door een subjectievere bril te bekijken, aangezien lichamen en emoties eveneens zeggenschap hebben op onze traanklieren?

Mijn eigen ervaringen leren me namelijk dat ik me helemaal niet verdrietig voel na de liefde te bedrijven. Integendeel, voor mij voelt het als een subliem moment, en dan heb ik het niet per se over een orgasme. De hevige emoties die worden aangewakkerd tijdens het vrijen heeft volgens mij te maken met de intense verbinding die je met je geliefde kan hebben. Als je je open kan stellen, als je zowel fysiek als emotioneel naakt kan zijn, je pure zelf kan tonen, elke centimeter van je binnenste en je buitenste laat samensmelten met elke centimeter van de huid en ziel van je lief, man of vrouw, dan gebeurt er iets magisch. Dan komt er een symfonie tot stand, die inderdaad het best te vergelijken is met het sublieme, met het onbevattelijke. Zijn tranen dan geen ontlading van de verbinding die we tijdens een relatie en specifiek tijdens het vrijen aangaan, en van de intense emoties die deze connectie in ons teweegbrengt? Zijn tranen dan niet meer het gevolg van een hartstochtelijke ontlading dan van een hormonale stofjesverschuiving? Het moet gezegd worden, de liefde bedrijven is een moment waarop je je meest kwetsbare kant toont zonder maskers die in het hedendaagse publieke en private leven teveel worden opgezet. En het vrijen zonder filter laat de liefde zodanig krachtig binnen dat huilen nu eenmaal het meest onuitgesproken antwoord hierop vormt.

Maar misschien ben ik een oude ziel, iemand die probeert het gevoel te omschrijven, gevoelens die in ieder van ons broeden en klaar zijn om uit te breken. Laat me maar een oversized romanticus zijn, die haar tranen de vrije loop laat na het vrijen…vanuit de schoonheid van intense lichamelijke prikkelingen en hartstrelingen, vanuit het sublieme.

____________________________________________________

_{Geschreven door Sarah Vanreybrouck}

_{Sarah is HSP en lid van Sensitives sinds 2023. Ze woont samen met haar zotte en super lieve kat Coco Chatel in Brugge. Sarah houdt van schrijven, zoals liefdesbrieven naar haar lief Mehdi, filosofische gedachtegangen over het leven, poëtische teksten over emoties, liefde en vriendschappen, … Haar tweede passie is het beantwoorden van historische vraagstukken en het samenleggen van puzzelstukken uit het verleden. Ze hoopt met haar blog/column andere HSP’s te inspireren en hen (h)erkenning te bieden in de vele gevoeligheden, twijfels, emoties, gedachten van het menszijn.}