Pegasus, niet zomaar een tattoo (deel 2)

Het is een cliché, een blauwdruk van de winter: de dagen zijn donker, de bomen zijn hun weelderige haren kwijt, de zonsopgang is onzichtbaar en de zonsondergang lijkt ons mee te trekken in de duistere nacht. Maar is dat niet de kern van het leven? Die onverlichte tijden van het leven die we het liefst van al bewusteloos en slapend willen doorbrengen, naast de intense geluksmomenten waarbij alles lijkt samen te vallen en er geen woorden nodig zijn. Yin en Yang. Is het leven niet simpelweg een afwisseling van verward zijn en heldere momenten hebben? Is ze niet de zoektocht zelf en de poging hierin een balans te vinden, in plaats van steeds succesvol de weegschaal perfect in het midden te houden?

Mindfulness, meditatie, de boeddhistische leer, psychologie zijn als het ware legoblokjes om een surfplank te bouwen die ons evenwicht helpt te vinden om de woeste golven van het leven te doorstaan. Maar net zoals het surfen vraagt, dienen ook wij zelf balans te vinden om recht te blijven staan. En soms vallen we, soms verdrinken we, en die afwisseling van staan en vallen is nu eenmaal het leven zelf. Soms zijn we verward en gehecht, en soms zijn we helder en onthecht. En als we ons soms vasthouden aan onze dierbaren is het ook helemaal oké. Als we ook leren los te laten, en ons leren over te geven aan het leven en aan alles wat het leven inhoudt. Want onder de golven, aan de oppervlakte van de woelige oceaan ligt een stilte waarin we dicht bij onszelf kunnen zijn. We hebben allemaal vinnen en kieuwen, een zeemeerminstaart, een meermansdrietand. Het is een kwestie van die te leren gebruiken. Soms moeten we het gepieker, de discussie, het reflectieve, de neiging om te analyseren en de verleiding om alles te willen oplossen loslaten. En dan moeten we vertrouwen dat we kunnen ademen onder water.

_______________________________________________
_{Geschreven door Sarah Vanreybrouck}

_{Sarah is HSP en lid van Sensitives sinds 2023. Ze woont samen met haar zotte en super lieve kat Coco Chatel in Brugge. Sarah houdt van schrijven, zoals liefdesbrieven naar haar lief Mehdi, filosofische gedachtegangen over het leven, poëtische teksten over emoties, liefde en vriendschappen, … Haar tweede passie is het beantwoorden van historische vraagstukken en het samenleggen van puzzelstukken uit het verleden. Ze hoopt met haar blog/column andere HSP’s te inspireren en hen (h)erkenning te bieden in de vele gevoeligheden, twijfels, emoties, gedachten van het menszijn.}